Powrót szczęścia
w dłonie łapałem jak płatki śniegu
szczęście, co wiało wczoraj do nocy
i objadałem się nim zachłannie
a dzisiaj rozum się na mnie boczy
serce przede mną znów otworzyła,
a ja ze szczęścia prawie skakałem,
rozum mi mówił, tylko nie zwariuj
kiedyś z tęsknoty za nią płakałem
tak moje serce ciężko zraniła,
zostawiła mnie w smutku wśród ciszy
i jak bezpański pies wyłem z żalu,
lecz nikt nie słyszał, nie licząc myszy
jednak uczucie jest najważniejsze
bo człowiek pragnie tylko miłości,
powyrzucałem wszystkie me smutki
chcę znów cię kochać,nie czując złości.
autor
wojtek W
Dodano: 2008-11-27 00:18:00
Ten wiersz przeczytano 1777 razy
Oddanych głosów: 40
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (24)
człowiek tak bardzo pragnie milości, że nawet zraniony
potrafi wybaczyć i kocha dalej...nie czując złości...
Piękny wiersz. To prawda, że człowiek pragnie miłości.
I to jest najwazniejsze ze znowu chcesz kochac,milosc
choc czasem boli zawsze uskrzydla.+
Pozytywne myślenie doprowadzi cię do szczęśliwego
finału, jesteś na dobrej drodze.
ta miłość, zawsze przynosi rozterki lecz życie bez
niej jest niemożliwe, wiersz dopracowany
... piękny wiersz i mimo nutki smutku jest i
nadzieja:) Pozdrawiam!
Wiersz jest bardzo ładny choć taki smutek w nim się
przewija. Pięknie o tym piszesz a najważniejsze że
wszystko się dobrze skończyło i znów jesteś
szczęśliwy. Pod względem warsztatu wiersz jest
dopracowany.
Podoba mi sie. Tak po prostu.
ładny wiersz, dobrze sie go czyta, i duży optymizm z
niego bije :)