Prawie jak ... Romeo

W jednym z domów opieki,
Nie ujawnię jego miejsca,
Spotkał mnie duży afront,
Prawie nie do wybaczenia.

Zabroniono mi odwiedzenia,
Blisko 95-letniej kobiety,
Matki mojego przyjaciela,
Która zna mnie od dziecka.

Jako powód dla tego zakazu,
Podano brak pokrewieństwa,
Podeszły wiek jego matki,
Przejściowy zanik pamięci.

Wiedząc gdzie ona mieszka,
Jak jakiś szlachetny Romeo,
Podszedłem pod jej balkon,
Zawołałem do niej na głos.

"To ja, Adam, pani Gieniu",
"Nie mogę wejść do pokoju",
"Proszę wyjść na balkon",
"Chciałbym coś pani podać".

Staruszka mnie dosłyszała.
Zjawiła i zniknęła w oknie.
Po jakichś kilku minutach,
Z laseczką była już w holu.

Witała ze łzami w oczach.
Uśmiechem radości na licu.
Jestem szczęśliwa, rzekła,
Że pan jakoś tutaj dotarł.

Personel tego domu zdębiał,
Zabrakło odrobinę wyobraźni,
Regulamin okazał się fikcją.
Zatriumfowało ludzkie serce.

autor

Adaśko

Napisany: 2013-10-23 Dodano: 2013-10-23 12:02:17

Ten wiersz przeczytano 1293 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie