Przed laty w naszym ogrodzie

Przed laty w naszym ogrodzie
wśród cudnych kwietnych dywanów
wstawiliśmy przy altanie
kilka wielkich z gliny dzbanów.

W nadmiarze całkiem niemałym
mieliśmy naszej miłości
napełniliśmy nią dzbany
przyda się zapas w przyszłości.

Tak kiedyś radził człek mądry
w swych starożytnych wersetach
gdzie mądrość wielką zgromadził
o mężczyznach i kobietach.

„Skarb przechowaj - tak napisał -
w samym sercu, w swym ogrodzie
nie wypiją tego ptaki
nie ukradnie wam go złodziej.

Miłość trzymaj na złe chwile
wtedy kiedy ci zabraknie
- mędrzec pisał w swoim czasie -
nie pij z dzbana dziś, gdy łakniesz.”

Mieliśmy wtedy miłości
po brzegi w sercach gorących
więc piliśmy ją w zachwycie
jej cudowny smak pachnący.

Z biegiem czasu serca stygną
cóż, zaczerpnąć trzeba z dzbanów
czas, by zużyć ją w tym życiu
wśród cudnych kwietnych dywanów.

Najpierw twoje dzbany pękły
rysy i szczeliny wielkie
chciałaś zbierać, napój spijać
na nic jednak próby wszelkie.

Z dzbanów wyciekała miłość
słodka, podobna do wina
tak szybko w ziemię wsiąknęła
zniknęła w trawy gęstwinach.

Mnie też było żal miłości
widząc, jakie straty wielkie
chciałem zbierać, napój spijać
próżne me starania wszelkie.

Patrzysz w moje oczy smutne
nędzne życie bez miłości
koniec urody, młodości
czas na brzydotę starości.

Potem moje dzbany pękły
rysy i szczeliny wielkie
chciałem zbierać, napój spijać
na nic jednak próby wszelkie.

Z dzbanów wyciekała miłość
słodka, podobna do wina
tak szybko w ziemię wsiąknęła
zniknęła w trawy gęstwinach.

Tobie także żal miłości
widząc, jakie straty wielkie
chciałaś zbierać, napój spijać
próżne twe starania wszelkie.

Patrzę w twoje oczy blade
czytam w nich już lęk starości
koniec miłości, urody
szare życie bez piękności.

Wyciekła tak z dzbanów miłość-
gdzie zaczerpnąć pocieszenia?
czy choć brak jest sił młodości
klęska jest do odrobienia?

A czy dobrze pojęliśmy
rady starożytnych zwojów
jak w młodości chronić trzeba
skarbu - miłości napoju?

Spróbujmy więc jeszcze razem
uczoną księgę odczytać.
Poszliśmy, odczytaliśmy
co mędrzec zechciał napisać.

„Rozświetlajcie wasze dusze
tą miłością, co w was płonie
nadmiar nigdy nie zaszkodzi
zawsze utkasz w serca dzbanie.

Zwłaszcza, gdy jesteście młodzi
w sercach miłość pielęgnujcie
jedno tęskni do drugiego
by nie stracić jej pilnujcie.

Miłość piękną i gorącą
w serc ogrodach przechowujcie
starość smętną wam ogrzeje
szanujcie się i miłujcie.

Nic miłości nie zastąpi
by pojąć to należycie
uczyć trzeba się jej co dnia
żyć i kochać się w zachwycie.

Od zarania dziejów świata
ta nauka wśród nas słynie
Bóg miłością jest i z Niebios
na człowieka miłość płynie.”

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2015-08-03 Dodano: 2016-04-03 09:57:19

Ten wiersz przeczytano 919 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie