Przed śmiercią klękam

Odszedł... przekreślił za sobą wszystko
Gdy zbłądził czasem żyjąc wśród ludzi
Choć niecnym czynem duszę zabrudził
Wraz z nim umierał i zieje pustką

Sięgając w głębię metafizyki
Analizuję dziś serca sprzeciw
Śmierć gasi ognie co żywot wzniecił
A na popiołach ucichną krzyki

Wiatr je roznosi i unicestwia
Aż się z feniksa znowu odrodzi
By w nowej karmie dla złego srogi
Okupił winy w męce jestestwa

Klękam przed śmiercią padam złamana
Przez niepojęte jej władzy czyny
Nikt nie zna miejsca ani przyczyny
I nie chce by go spotkał ten dramat

Uznając świętym co legło w ziemi
My przez tę wzniosłość śmierci godziny
Z serca przebaczmy umarłym winy
Niech pokój wieczny zostanie z nimi

autor

julka56

Dodano: 2008-08-11 00:54:03

Ten wiersz przeczytano 1299 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie