Przeklęty

Już nic, nawet szept nie przynosi nic, bo go nie ma,
cisza owładnęła spojrzenie czasu.Troche przerażenia.
Jeszcze szczypta tęsknoty za Aniołem, taka na sto osób,
no i ból.Wszechmocny i płaczu trwoga.
Dzień miesza się z śmiercią kliniczną, lecz nie ma światła w tunelu,
tylko mrok.Moja historia na własne życzenie.
Jak w letargu, tylko, że w kokonie kwasu solnego,
straciłem miłość.Ciebie i dziecko.
Nie wychowam go jak ojciec, nie powiem co wolno, a czego nie,
nie nauczę grać w piłkę, nie poprowadzę w życia bieg.
Samotność.Błaganie, abyś wrócila.Oddałbym nawet płaszcz ze skóry swojej,
połknąłbym świata grzechy, na barkach mogłyby spocząć.
Otworzyłbym duszę na wszelakie cierpienia innej natury,
abyś tylko trzymała mnie za rękę.Obok dziecka wózek.
Lecz piekło polizało mnie po szyi i szyderą mnie chłonie,
piekło posiadło mnie, zgwałciło i nie pozwoli odejść.
Stanałem na rozdrożu.Raju smaki jak na dłoni,
i pewność siebie.Więc mam swoje niepokoje.
Tylko ta muza ostra jak brzytwa i zatracanie się w milczącym łożu,
tylko pusty pokój trzysta pięć.Papieros za papierosem.
Tylko ja, mój list motywacyjny w bramy nicości,
odeszłaś.Nie wrócisz.Ciemność zakrada się w oczy.
Boże!Co ja zrobiłem!Wykląłem wszystkie swoje marzenia!
Każdy dzień życia na marne.Bo zawsze żyłem by pokochać Ciebie.
Zatoczyłem więc koło.Dostałem to, po co się urodziłem,
już tego nie ma.Koniec życia.
Szaro i brudno, zero tolerancji dla takich jak ja,
co mają świat w garści i rzucają go na wiatr.
Umieram.Jej serce dla mnie na zawsze zamknięte.
Umieram.Teraz wszystko stało się proste.Przeklęty.

autor

rebel

Napisany: 2008-01-09 Dodano: 2008-01-09 14:01:54

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie