Przyszła chwila...

Przyszła chwila...

Przyszła chwila złotowłosa
szafir nieba z sobą niosła,
bukiet barw najprzeróżniejszych
tkany ciepłem na słów krosnach.

Przytuliła smutek, który
na dnie oka tkwił od dawna.
Przywróciła uśmiech ustom,
pozwoliła świerszczom zagrać

koncert na murawie świeżej,
o poranku, w kroplach rosy,
- z wiecznotrwałą tęczą marzeń.
(Marzeń przecież nigdy dosyć.)

Czy to iskra lśni promienia
na motylich lekkich skrzydłach,
malowanych przez anioły,
czy też lata nić rozkwitła?

To nie prawda, że odchodzisz
lato w cień, za siedem jezior.
Ogromnieje pętla znaczeń
powrót Twój jest tą krawędzią

rozproszoną w świadomości,
która znaczy dla mnie - pewność,
która nie pozwoli myślom
na bezlistność, na bezzielność.

Pobłogosław dziś na drogę
przez szarugi, chłód, brak słońca,
by została cząstka ciebie
myśl pogodną budująca,

aby można było pojąć,
to, co jest doprawdy trudne.
Optymizmem, mimo wszystko,
proszę, te starania, uwieńcz.

12.09.2012 r.

autor

Maryla

Dodano: 2012-09-12 12:05:14

Ten wiersz przeczytano 1622 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie