Psa przyjaciela kiedyś miałam

Psa przyjaciela kiedyś miałam,
Łajka jej na imię dałam.
Średniego wzrostu była.
Sierść się bardzo kudłaciła.

Ślepia wielkie, czarne i wesołe,
Łapy i pysk do zabawy skore.
Złośnica straszna i urwis wielki,
Tarmosiła skarpety i ranne pantofelki.

We wszelkich wodach pływać lubiła.
Szamponu i mydła żadnego nie znosiła.
Na prysznic wannowy szczekała.
Jakby się jej jakaś krzywda działa.

Wielką inteligencją świeciła,
Sprzeciwu jednak nie znosiła.
Panią swoją zawsze zębami broniła,
Domu z oczu nigdy nie spuściła.

Bardzo kochała czuć się wolna,
Po łąkach i polach biegała frywolna.
Na smyczy się ciągle szarpała,
Chodzić koło nogi nie chciała.

Jedzenia z ręki obcego nie wzięła,
Ogonem tylko z lekka machnęła.
Położyła się z cicha i warowała
Nikomu nawet kęska nie oddała.

Dzisiaj pozostało rzewne wspomnienie,
Ta psina to było marzenia spełnienie.
Tylko kilka lat ze mną przeżyła,
Lecz każdą wolną chwilę wypełniła.

Joanna Es - Ka

autor

Joanna Es - Ka

Napisany: 2014-05-06 Dodano: 2014-05-07 10:00:12

Ten wiersz przeczytano 956 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie