Purpurowe Niebo
Niebo…
Purpurowym mieni się kolorem
jakby krwią ludzi spłynęło
Czemu takie smutne jesteś
jakby Cię ktoś zranił…
Niebo moje najdroższe
Ty trzymasz pod swą opieką Ziemie
patrzysz na nas swym niewidzialnym okiem
Tyś pisarzem naszych dziejów
widziałaś całą naszą historię
Dziś jednak jakieś smutne
purpura zalane
Patrzysz na Ziemie z politowaniem
i płaczesz łzami czerwonymi
Jak jarzębina czy maki w polu
Niebo moje najdroższe
ludzkim cierpieniem zalane
Wyroki nasze w swych księgach spisujesz
przez nas samych wydane
Zsyłamy na siebie zagładę pewną
Niebo moje najdroższe
wiem dlaczego purpura płaczesz
Marny nasz los
lecz marniejszy Twój
Gdy nadejdzie nicość razem wyruszymy w
bój…
Komentarze (3)
Piękny wiersz taki smutny a zarazem ciepły, chwytający
za serce. Plusik :)
wiersz bardzo ciekawy o aurze krwistej (purpurowej) z
nieba... a niebo spersonifikowane... jest
wszechwiedzące... tyle tylko co z tą nicością... jaki
to ma być bój?
Bardzo piękny wzruszający wiersz bo bogaty w ciepło
spojrzenia piękne słowa Bardzo dobry także w formie