Ratunek

Dla wszystkich tych niedocenionych aniołów stróżów, którzy idą za nami, choć ich nie chcemy i wyciągają rękę, gdy zaczynamy się staczać.

Patrząc prosto przed siebie na rzekę bez dna
Wąską dróżką szłam leśną, a za mną szedł wiatr
Gdy odeszłam już dalej usłyszałam szum
Nie zdążyłam popatrzeć, przede mną był dól.

Gdybym wpadła do niego, śmierć by mnie złapała
I słów żadnych już nigdy bym nie napisała
Pewnie żaden by po mnie nie pozostał ślad
Lecz gdy w otchłań spadałam
- pochwycił mnie wiatr.

autor

Atrosis

Dodano: 2007-04-29 15:43:35

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie