REFLEKSJA O SAMOTNOŚCI

REFLEKSJA O SAMOTNOŚCI


Jesień zrolowała dywan pachnący i zielony.
Nawet wiatr sprząta atrakcyjne listowie,
rozmaicie wykrojone i ubarwione.
Pod nogi melancholia spłynęła.
Smutek zasępił się nad wrzosem bordowym,
jakby chciał powiedzieć szkoda...

Samotność jest szczelna,zamyka drzwi przed radością.
Zamyka się na życie,bo bronią wejścia dawne cierpienia.
Na zewnątrz płacze,narzeka i zawodzi,
ale lęk przed zmianami,
nie pozwala, na obce zależności.

Tak trwać może lata całe,
nim miłość nie zapuka sama.
I oprawi w ramy z ornamentem róży w niebie.
Zamach na nią jest daremny,bo niecierpliwa.
Łatwo odstępuje od walki,wynajdując przeszkody.

Aż w tym żalu zatapia się cała.
Wspomina i dopisuje stronice,których nie było,
a były marzeniami.

Nim nie zaśnie sama z sobą

Łódź,13.11.2008 ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2008-11-13 07:33:04

Ten wiersz przeczytano 1947 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie