Rekonwalescencja

Jak po chorobie

leżę półmartwa na dnie.

Mogę otworzyć oczy,

by dostrzec beznadziejność życia.

Wiem jednak, że czas mnie uzdrowi,

pozwoli wstąpić sile w moje ciało,

abym w czeluści ustawiła drabinę

do księżyca

i wdrapała się na sam szczyt.

Raduję się, że najgorsze minęło,

lecz jak ogromnie lękam!

Boże, a jeżeli to powróci?

Jeśli znów zmrozi mnie całą

i nie pozwoli oddychać?





Jak rekonwalescent czekam na lepsze dni....

autor

JoAnia

Napisany: 2007-08-01 Dodano: 2007-08-02 00:31:29

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie