Respekt
ziarenka piasku przeciekają przez palce
tak jak godziny spędzone bezużytecznie
morze szczerzy groźnie białe zęby
wyraźnie pokazuje gdzie mam stać
nogi zwiotczałe nie chcą nosić
szare niebo ktoś niedbale zacerował
między teraz a jutro przepaść
z oddali mruga okiem słonecznik
autor
Osamotniona20
Dodano: 2011-09-20 11:41:40
Ten wiersz przeczytano 643 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Ten słonecznik mnie zatrzymał:) Morze wzbudza respekt,
fakt. Wiersz uspokoił, tyle w nim melancholii, że
wystarczyłoby dla kilku osób. Zacerować niebo -
dobre:)) Pozdrawiam nieco optymistycznie: pe el
odpocznie i można dalej wchodzić na brzeg i pozwalać
falom na małe co nieco:)) Ładny przekaz.
między teraz a jutro przepaść....i to jest samotnośc
hmmm... bardzo ciekawy ten respekt przed siłami
przyrody i czasem... :-) (tak sobie myślę, że może
lepiej napisać "nogi zwiotczałe nie chcą nieść")
pozdrawiam :-)
Ciekawy wiersz i bardzo trafne porównania mhmmm,
jestem pod wrażeniem Twoich słów...Cieszy mnie to, że
w końcówce wiersza ukazuje się słonecznik i jeszcze
mruga oczkiem;)Pozdrawiam serdecznie:)
Skoro słonecznik mruga,to wszystko będzie ok.I niebo
zacerowane,więc już nie płacze...pozdrawiam
serdecznie...
ten kwiat jest jak jasny płomyk nadziei..może jutro
uśmiechnie się ktoś do Ciebie i przyniesie szczęście
:)
Bardzo ciekawa miniaturka.
Ogólnie - ładnie, mimo to, że 'ziarenka piasku
przeciekają przez palce' mają już białą brodę.
Przed morzem - zawsze czułam respekt, a zacerowane
niebo - jako nówkę zabieram.
Bardzo fajnie! Pozdrawiam!
zasypałabym tę przepaść,albo zmieniła drogę...
Słonecznik taki pogodny dziś bo ktoś zacerował uroczo
niebo :)