ROMAN I JULIAN

To się nie zdarzyło w dalekiej Weronie,
nikt już po kochankach pewnie nie zapłacze.
Chociaż Julian czekał długo na balkonie
na swego Romana, bo kochał inaczej.

To podobno dla nich wielka miłość była,
nie kryli się wcale choć nimi gardzono.
Pchała ich do siebie jakaś dziwna siła,
jeden z nich był mężem, no a drugi żoną.

Żyją w jednym domu, nikomu nie wadzą,
tylko ludziom trudno ich życie zrozumieć.
Nawet z trudnościami jakoś sobie radzą,
czasem człowiek kocha po prostu jak umie.

Nie trzeba potępiać czyjejś orientacji,
kiedy mamy rozum, tolerancję znamy.
Co należy czynić w takiej sytuacji?
Kraj nasz jest dla wszystkich kiedy tu mieszkamy!

Jan Siuda

autor

najdusia

Napisany: 2014-10-06 Dodano: 2014-10-06 22:40:24

Ten wiersz przeczytano 952 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie