Rozstaje

Nędzarz u bramy. To ja tam stoję,
zawracam głowę. Wyciągasz rękę,
już skrzypi brama. Coś nagle płoszy.
Dziwny lęk we mnie? Tracę kolejkę.

Gonię, chcę posiąść wszystkie bogactwa,
zaszczyty ciążą w szerokiej klapie.
Ty się uśmiechasz i szepczesz cicho:
miejsce przy stole zajmiesz ostatnie.

Tapeta na twarz. Maska gotowa.
Markowe ciuchy, skok w celebrytyzm.
Ty kręcisz głową, nie mój kolego
iluzja zniknie, zostaniesz z niczym.

Nadęte ego sadzam na tronie.
A drugi człowiek? Co mnie obchodzi!
Oczy masz smutne, mądrze przestrzegasz:
ślad ucałujesz kiedyś na drodze.

Zebrałeś wszystko, co świat odrzucił,
hojnie obdzielasz tych, co szukają.
Pod bramą stoję, wyciągasz rękę -
odwracam głowę, to wciąż za mało.

autor

Celina Ślefarska

Napisany: 2015-12-16 Dodano: 2015-12-16 21:42:08

Ten wiersz przeczytano 1246 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie