RUMAK I ŹREBAK

Do rumaka w stajni, źrebak tak powiada:
Czemu jesteś smutny? Prawie nic nie jadasz.
Kiedyś tutaj byłem, zawsze szanowany,
na grzbiecie woziłem, nieraz piękne damy.

Wtedy moja skóra, wielkim blaskiem biła,
cała armia ludzi, co dzień mnie czyściła.
Teraz jestem stary, kopyta już zdarte,
widzę że ktoś po mnie, przejął tutaj wartę.

Cieszyć tu naprawdę, nie mam już się z czego,
czas już mój przeminął, troskliwy kolego.
Jeśli nie zapomną w żłób paszę mi dadzą,
Nawet nie pomyślą, że mi ból tym sprawią.

Jak mam ci dziękować? Za twe zatroskanie,
dla mnie już starego, miłe to doznanie.
Tym się młody kucyk, bardzo mocno wzruszył
i z wszystkimi w stajni, ten wątek poruszył.

Czy wy moi bracia, tego nie widzicie?
Że tak zasłużony, rumak płacze skrycie.
Nie pozwólmy na to, mocno ja was proszę,
wszak on nie zasłużył, szlochać nad swym losem.

Mowa do mustangów, widać skutkowała,
by mu zmienić życie, pomysł szykowała.
Zabrali na łąki, starego wierzchowca,
trawy tu jest wiele, oraz dużo owsa.

Teraz jest szczęśliwy, żal go już nie zraża,
mieć przyjaciół takich - to się rzadko zdarza.

Zenek 66 Sielski

autor

Zenek 66

Napisany: 2017-06-29 Dodano: 2017-09-29 17:34:56

Ten wiersz przeczytano 3412 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Przyjaźń Okazje Dzień Dziadka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie