Samo życie

Gdzie słów za dużo pada,
Jest ktoś, kto za zło odpowiada,
Wąż dziurki nie robiąc - krew naszą wypija,
I miłość świadomie, powoli zabija.

Z kamienną twarzą mocno całuje,
Dorodnym jabłkiem często częstuje,
Nim podążymy za nim myślami,
Jesteśmy w sidła już zaplątani.

Z nadzieją - bukiet kwiatów wąchamy,
Z nadzieją - swoje ciało oddamy,
Z nadzieją - robimy szerokie plany,
Z nadzieją - kryjemy zadane rany.

Mijają dni i najpiękniejsze lata,
Zmarszczki pokrywają ciało, jak pod cięciem bata,
Srebrną siwizną, włosy się pokrywają,
Tylko oczy jesieni, swoją mądrość oddają.

Patrzą na wszystko - co jest - co minęło,
Pytając - gdzie jest to szczęście - które minęło,
Co roku, jesień pokrywa się swoją krasą,
Co robi życie, z jesienią naszą ?

Czy wolno jeszcze nam kochać ?
Czy wolno być jeszcze kochanym?
W jesieni życia, gdy tak mało lat, przed sobą mamy.

Zbierać owoce dojrzałej miłości,
Cieszyć się życiem, które jeszcze w nas gości,
Otwierać bramy do Rajskich ogrodów,
Jak kiedyś - dawniej - po prostu za młodu.

Gdy czas wyznaczy już naszą godzinę,
Pójdziemy spełnieni w tą nową krainę.

autor

kropla-rosy

Napisany: 2008-11-10 Dodano: 2008-11-10 11:38:37

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie