Samotna grusza

W szczerym polu stoi, sama jedna grusza.
Choć widok to rzadki nikogo nie wzrusza.
Gdy w upalne lato wyjdziesz tu na pole,
Ona Ci posłuży cienia parasolem.

W jej koronie ptaki wiją swoje gniazda.
Tu swój popas w wojnę miała ciężka jazda.
By ten fakt uwiecznić ludzie z okolicy,
Zawsze na Zaduszki pod nią palą znicze.

Nikt tu nie wie ile ziemia mogił kryje,
I największy z grobów mieści szczątki czyje.
Walki z okupantem grusza świadkiem była,
Gdyby tylko mogła wszystko by zdradziła.

Lecz ten niemy świadek w sobie fakty chowa,
Co roku w konary zwiększa mu się głowa.
Dziś może kompanię pomieścić w swym cieniu,
Fundament ma mocny a tkwi on w korzeniu.

Już dzisiaj nie rodzi owoców soczystych,
Które zdobił pięknie rumieniec ognisty.
Ta grusza z nawiązką owoców wydała.
I za to jej wieczna należy się chwała.

autor

jarmolstan

Dodano: 2008-12-13 10:25:51

Ten wiersz przeczytano 3097 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie