Samotność na pustym peronie

Samotnie stoję na pustym peronie,
ciemność otoczyła go, jak szorstki,
zbyt ciasny płaszcz.

W oddali migocą dwa światełka,
to właśnie odjechał mój pociąg do szczęścia,
nie ma już innego w rozkładzie pustego życia.

Zimny wiatr chłosta po twarzy,
po policzkach spływają krople deszczu,
zawsze mogę powiedzieć, że to nie łzy.

Czerwono-złote liście tańczą pod stopami,
a ja z nieobecnym wzrokiem wpatruję się
w znikające w ciemności światełka.

Mój czas już minął...

autor

Keri

Napisany: 2007-10-07 Dodano: 2007-10-07 22:48:28

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie