Sen legendy

Na ustach wszyscy ją nosili
Kwitła jak brzemienne drzewo sadów
Tak znana i rozpieszczana słowami
Rok za rokimem wiek za wiekiem
Rosła w swej potędze i władzy

Wkradała sie w umysły wieśniaków
Zdobywała królów, piastów, szlachciców
Ślepo porywała za sobą rycerzy, magów i kapłanów
Zakradała się w ich świadomość
Niszcząc bezczelnie ludzkie przekonania

Niczym bezwzględna królowa
Usypywała ścieżki ciał naiwnych
Chłodno traktowała nawet sprzymierzeńców
Podstępnie kierowała do samozagłady
Posępna bogini umysłów

Mowa o niej nie gasła o zmroku
Szeptano o niej w zaułkach
Krzyczano o niej na ulicach
Przerażała i syciła jak
Jak pragnienie nieczyste

Aż w końcu zaczęła umierać
Zniknęła na czas długi
Z pamięci wymazały ją szbawienne pokolenia
Przeminęła jak zima sroga
Dając wytchnienie światu zbolałemu

Lecz głupiec ten co sadzi naiwnie
Że sroga jej władza umarła
Zasnęła tylko gdzieś cicho
I tkwi w bezruchu jak mysz mała
Przetrwa w śnie niepozornym

Potem w stan pół snu przejdzie
By zacząć odżywać na ustach
I znów urosną jej siły i władza
Lecz zmieni się jej oblicze stare

Od ludzi jej los zależy
I ludzie zależą od niej
Taka więc czcza walka powstaje
Z urojeniem i własnym wymysłem

autor

Dark Wolf

Napisany: 2007-02-21 Dodano: 2007-02-23 09:18:43

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie