Senne marzenie

...żart taki mały...

Orkiestra stop. Ja głos swój dam.
Choć czy go mam, to nie wiem sam.

Lecz wiem że tęgo sobie popiłem,
i stąd orację spełnić pędziłem..

Wszyscy zdziwieni patrzą po sali,
kto to tak głośno raczy się chwalić.

I w tym momencie, w tej śmiesznej ciszy,
poczułem tremę , jak we mnie dyszy.

Jak serce wali olbrzymim młotem,
wieszcząc okrutną wstydu sromotę.

Nogi jak z waty postać skrzywiły,
i trzymać prosto nie pozwoliły.

Język co jeszcze rwał do gadania,
zesztywniał cały, i spuchł jak bania.

A ja jak głupek, w poświacie sceny,
stałem wypluty z poprzedniej weny.

I bym stał jeszcze, tak poniżany,
ale…zbudziłem się, potem zlany.

Ulgę poczułem, też zawstydzenie,
że takie miałem senne marzenie.

autor

Grand

Napisany: 2008-02-12 Dodano: 2008-07-05 10:59:01

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie