Siła ducha

Sam nie wiem jak to się zaczyna,
niechcący życie gdzieś trącone,
opada na mnie jak lawina,
nie dając czasu na obronę.

Zapędzam myśli w czarny tunel,
usypiam duszę tracąc wolę,
a sam się chowam pod całunem,
bym mógł użalać się i boleć.

I nie ma wyjścia, tylko ściana,
uderzam w nią, a jest wciąż gorzej,
czuję że sprawa jest przegrana,
jeśli przyjaciel nie pomoże.

Lecz skąd przyjaciel, gdy w potrzebie,
niepewna we mnie inwestycja?
Jeśli nie dotrę sam do siebie,
to z życia grozi mi banicja.

Zawracam myśli, krok po kroku,
nadzieja idzie gdzieś na czele,
gdy już wychodzi dusza z mroku,
dostrzega, tu są przyjaciele.

autor

karat

Napisany: 2011-02-09 Dodano: 2011-02-09 06:28:38

Ten wiersz przeczytano 1626 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie