Skrzydla mroku

Noc juz otwarla swe gwiezdziste oczy,
Mrok nad miastem rozpostarl sew skrzydla;
Smierc zimnym szeptem do ucha mamrocze,
Ze zycie nie ma sensu a milosc juz zbrzydla.

Poddaje sie i slucham jej slow jak w hipnozie
Tak bliska juz jestem depresji niewoli
Skulona na drzewie, drze w klujacym mrozie
Choc wokolo juz lato zbliza sie powoli.

Spowita we mgle smutku i rozpaczy
Zyje z dnia na dzien bez zadnego celu.
Mojej smierci nikt chyba nie zobaczy
Cierpiacych beze mnie bedzie tak niewielu...

Czarne mysli jak kruki klebia sie w mej glowie,
Mysle o tym, by wyzwolic sie z cierpienia sidel.
O moich uczuciach nikt juz sie nie dowie;
Wprost w ramiona smierci pewnym krokiem ide

Nie ogladam sie za siebie, tam tylko zostaly
Smutne chwile i cierpienie, zlych wspomnien caly stos
Zle sily na granice zycia mnie wepchaly
Wciaz stoje nad urwiskiem lecz czy zmieni sie moj los?

Gdzie trafie po tym kroku, co we mnie zmieni sie?
Czy trafie w lepsze miejsce, czy cierpiec bede dalej?
Jesli cierpiec mam po smierci, glosno mowie: Nie!
Lepsze zlo doczesne niz wieczne czasy w koszmarze.

Moze jednak cos sie zmieni w zyciu mym ponurym,
Moze ktos mi poda swa pomocna dlon
Kiedys pewnie bedzie lepiej, nie bezbarwnie, buro.
Wiec z nadzieja patrze w przyszlosci jasna ton...

autor

Immortality

Dodano: 2007-05-11 21:14:34

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie