Słońce Proza

Niebo było bezgwiezdne. Ciemność nocy traciła już głębię, przewracając się na drugi bok i zmieniając się w dzień. Powoli, zza horyzontu zaczęło wyłaniać się słońce, doskonałe w swym kształcie i jaskrawym kolorze. Z początku trochę niepewne, chwilę później strzeliło w niebo , jakby chciało pokazać światu, kto tu rządzi. Jego promienie, rozbłysły na koronce srebrzystoszarej rzeki, przepływającej przez zagajnik i zielone pola, nakrapiane różnorodnością kolorów. Oparły się na wzgórku, gdzie wśród traw rosły krzaczki poziomek i drobniutkich, domagających się uwagi niezapominajek. Złociste promienie przeniknęły przez liście drzew, rzucając jasne rozedrgane plamy na dróżkę, po której wędrował szarobury kot. Zerkał niekiedy przez ramię, czy ktoś niepowołany nie wdarł się na jego teren. Wędrujące słońce radośnie przejrzało się w szybach okien. Zatańczyły tęczowe błyski na ścianach pokoju, zatrzymały się na chwilę na ciemnozielonym dywanie. Kiedy wreszcie syte wrażeń zniżyło się nad horyzont, jego łuna pokryła niebo smugami przypominającymi strużki owocowego soku, a później zaczęła blednąć. Miejsce słońca, niespiesznie zajął księżyc pod baldachimem jasnych gwiazd. Leciutki wietrzyk szemrał wśród drzew, a cienie tańczyły na młodej trawie.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2014-02-18 Dodano: 2014-02-23 20:50:45

Ten wiersz przeczytano 1683 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie