Słoneczko

Na dalekim - hen! - zachodzie,
słońce brało kąpiel w wodzie;
gdy promyki myć skończyło,
to do łóżka - hop! - wskoczyło.

Księżyc zaczął, wraz gwiazdami,
toczyć spory z kometami.
Wietrzyk gładził morskie fale,
by spokojnie wszyscy spali.

Wtedy słońce... jak nie kichnie!
Jak coś na nim nie rozbłyśnie!
Tak się tym zdenerwowało,
że aż czarnych plam dostało.

Księżyc krzyknął: Wielkie nieba,
słońcu prędko pomóc trzeba!
Ono bardzo źle się czuje
i energię swą marnuje.

Spojrzał szybko dookoła,
zebrał z ziemi różne zioła.
Zrobił maści z nich, by w końcu
wręczyć je choremu słońcu.

Słońce maści tak wcierało,
że od razu się rozgrzało.
Wybuchnęło więc na nowo
z wielką siłą atomową.

Gdy o świcie wszyscy spali,
wietrzyk hulał już na fali.
Słońce wstało, grzeje ziemię
i ze szczęścia promienieje!

Arkadiusz Łakomiak

autor

PanMiś

Napisany: 2017-07-14 Dodano: 2019-12-08 13:06:30

Ten wiersz przeczytano 2194 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie