Słonecznik

z cyklu: dawne, zabawne... Pamięci znajomych z "mundialowej" strony 746...

Rósł w polu, samotnie, na ziemi jałowej,
w milczącej zadumie pochylał swą głowę,
do słońca wyciągał stęsknione ramiona,
choć nieraz ich zieleń kroplami zroszona.

Lecz kiedyś z czułością ujęły go dłonie
zwyczajnej dziewczyny, też ciepła spragnionej,
twarz smutną, pożółkłą uniosła do góry,
pozwolił się zerwać, wbrew prawom natury.

Ziarenko po ziarnku oddawał jej duszę,
słoneczne jestestwo, nabrzmiałe od wzruszeń,
tak pragnął połączyć w pieszczocie namiętnej,
aż w końcu korona została, nic więcej.

Niedbale rzucony usychał powoli,
przed żarem palącym próbując się bronić,
coż z tego, że dobre zerwały go ręce,
zapomniał, naiwniak, gdzie głowa, gdzie serce.

A jednak nie poszła na marne ofiara,
choć chłopak niejeden ogromnie się starał,
gdy szczęście i radość jej oczy rozświetli,
w bezkresnym lazurze zobaczysz...słonecznik.

Żadnego nawiązania do wiersza Bazyliszka.. bomi - thanks, ale gdzieś musiałem ten "nieszczęsny" słonecznik umieścić..w tytule dopiero po zastanowieniu.. winter - proszę bardzo.. M.

autor

Villain78

Napisany: 2010-04-08 Dodano: 2010-04-09 00:15:58

Ten wiersz przeczytano 3474 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie