O słoniku Trąbalu

W Afryce gdzie praży słonko,
przyszło na świat słoniątko,
maluch miał problem ogromny
a wszystko za sprawą trąby.

Była długa, długa taka...
słonik nieraz przez nią płakał.
Kiedy tylko chciał pobrykać,
przez trąbisko się potykał.

Inne słonie wtedy drwiły.
„Trąbal! Niezdara!”- mówiły.
Pocieszał go tatuś słoniowy:
„Synku jesteś wyjątkowy.”

Słonikowi było bardzo smutno.
„Chciałbym mieć trąbę krótką,
nie chcę być wyjątkowy,
chcę nos po prostu słoniowy.”

Słonik rósł i rósł...Trąba też,
już dosięgał czubków drzew,
była długaśna – niestety,
ale miała też zalety.

Zrywał zawsze świeże listki
a gdy studnie prawie wyschły,
on jedyny z pośród stada,
sięgał tam, gdzie była woda.

Pomógł wszystkim podczas suszy,
dobrym sercem ich poruszył
i nikt więcej już nie szydził,
słonik trąby się nie wstydził.

Nieraz się przydała jeszcze,
Trąbal był szczęśliwy wreszcie.
Los przedziwne figle płata –
został słoń przywódcą stada.

dzięki poprawiłam

autor

kilcik

Napisany: 2011-01-19 Dodano: 2011-01-20 10:06:14

Ten wiersz przeczytano 2018 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie