Słoności

Kołyszą się miarowo, w rytm fal. Wczesny ranek,
na wodzie różowa ścieżka do wschodzącego słońca.
Wczoraj postawili na dorsza, to delikatna ryba,
nie poleży w sieci. Brudnozielone zwoje
zapełniają dno łodzi, a ryby – skrzynki.

Milczenie – tyle lat ze sobą nie wymaga słów.
Czasami tylko któryś z nich splunie niedopałkiem
za burtę, zakaszle; spłoszone rybitwy zakołują
nad nimi, cierpliwie czekając na żer.

Noszą imiona apostołów, ponoć dla ochrony
przed utonięciem. Ale i tak żaden z nich
nie umie pływać; „po co się męczyć w razie czego?
Tak to ino chlup! za burtę i po krzyku.”

Czasem nie wszyscy wracają, wtedy syreny
zawodzą przejmująco. Zbici w grupki na brzegu
czekają. Wiedzą - morze trzeba kochać i rozumieć.
Nie wypływać pod kolor ołowiu.

autor

ReedDżej

Napisany: 2016-06-13 Dodano: 2016-06-13 20:34:19

Ten wiersz przeczytano 1616 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie