Smutek

Wszyscy w gronie przyjaciół, uśmiechnięci i weseli
Ja siedzę znów sam, bez drugiej osoby, bez przyjaciół.
Owszem, mówią, że są, że zawsze mogę na nich liczyć.
Tylko, na co? Na telefon? Mi potrzeba bliskości.
Wiecznie sam, dla was na każde zawołanie, i co z tego mam?
Godzinę rozmowy przez telefon dziennie.
Jak w więzieniu, limit przyjaźni ograniczony do minimum?
Wieczorna rutyna, telefon, papieros, poduszka, łzy.
Jesteście wszyscy, a tak naprawdę jestem sam.
Ja też czasem potrzebuje się wypłakać w ramię przyjaciela.
Ale nie potrafię, stałem się zimny,
Przestałem okazywać uczucia i nie potrafię o nich mówić.
Trudno wygrał stereotyp, a nie spojrzenie w serce i poznanie prawdy.
Nie jestem tym z obrazka tym, kogo widać na pierwszy rzut oka.
Jestem inny, prawdziwy i w brew pozorom mam uczucia.
Lecz już teraz mam to w dupie, wybrałem samotność.
A raczej to samotność wybrała mnie.

Lewandowski Jakub Płock 9.09.2006

autor

art=sic

Napisany: 2006-09-09 Dodano: 2007-02-17 23:36:48

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie