Smutek

Jak rozdarty ślepiec
czepiam się skrawków marzeń wiedząc że jutro
rozbite sny poskładam znowu.


Ulatujące z wiatrem złudzenia zabijam po omacku
goryczą doświadczenia nienależną nikomu.


Nie wstanę już o poranku by wzrokiem pieścić
uśmiechy rzucane ukradkiem na trotuary
po których chadza przewrotny los.


Przybijam do przystani w mym oceanie smutku,
szukając ukojenia które odeszło dawno stąd.


być może go nigdy tutaj nie było...


Zasypiam wtulony w kącie
w mej poczekalni niespełnionych nadziei.

autor

przemek36

Napisany: 2010-01-12 Dodano: 2010-01-14 00:08:10

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie