ŚNIEŻYNKA

Musi odejść mroźna zima. Nikt już wiosny nie zatrzyma!

Przybyła z obłoków Śnieżynka,
smutna strasznie rozdrażniona.
Wyglądała jak dziewczynka,
wczesną wiosną zaskoczona.

Nadtopiła białe płatki,
rzewne łezki z oczu lała.
Wokół rosły przebiśniegi,
zmierzch zimowy napotkała.

W górskiej grocie się ukryła,
tam gdzie zima jeszcze trwała.
By się w słońcu nie stopiła,
tu na chwilkę zamieszkała.

Wnet potworny halny wieje,
rwąca rzeka przy niej płynie.
Masyw górski już topnieje,
pewnie porwie tę "dziecinę"

Nasza "biedna" znów zmartwiona,
tu jak listek w strachu drżała.
Czy huragan ją pokona?
tego jeszcze nie wiedziała.

Więc zabiera się do dzieła,
wznosi się jak tylko może,
nawet deszczyk też ją wspiera.
wiatr unosi ją w przestworze.

Na lodowcu wnet ląduje,
ciesząc się jak małe dzieci.
Ze zmęczenia się wachluje,
do nas zimą znów "przyleci"

Ta Śnieżynka gwiazdka mała,
rozmnożyła się wysoko.
Letnią porę tu przetrwała,
gdzie tatrzańskie "Morskie Oko"

Przyjdzie znowu za rok cały,
by posypać śniegiem dzieci.
Świat nasz piękny będzie biały
puchem z gwiazdek nas ukwieci.


Morał z bajki taki płynie.

Kiedy upór w sobie mamy,
wielkie szczyty osiągamy.


Zenek 66 Sielski

autor

Zenek 66

Napisany: 2011-03-04 Dodano: 2017-03-04 09:23:02

Ten wiersz przeczytano 3690 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Bajka Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie