Sonet IV

Listopad wieczór, gdzieś między blokami
Zagubiony on i ludzie nieznani
Sercem oddany tym blokom i miastu
Topi swe smutki w buteleczkach piastów

Ciągle zamawia, to nowe, to nowe
Budując smutny, posępny grobowiec
Słowa na papier, przelewa samotny
Słowa te bolą - nie doczeka wiosny

Miłość najmocniejsze pokona groby
Przełamie zamki, świętych bram Piotrowych
Nie ma już miejsca dla romantyków

W pośpiechu wziął kilka łyków
Wyszedł bez słowa, już go nie widzieli
Wiedzą i myślą - nie było nadzieji

autor

Maciol

Napisany: 2008-11-08 Dodano: 2008-11-10 17:06:29

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie