Sonet - pożegnanie dziadka

/ z cyklu - do ziemi obiecanej/ Zbliża się 101 rocznica urodzin dziadka /mojego ojca/ zmarł w wieku 89 lat w 1999 roku.

Widok dziadka starego przed oczyma staje,
gdy wyprawiał wnuczęta na drogę daleką
i z trudem ukrywał łzę, szklącą pod powieką,
żegnawszy krzyżem swiętym, jak obyczaj każe.

Kochały go nad życie, wiec trudno im było
oderwać rąk od szyi najbliższej osoby -
- dziadka, który wychował, do szkoły sposobił,
zimą woził na sankach, radując się chwilą...

Przyszedł czas pożegnania, rozdarte na części
ludzkie serca zranione. Jakże trudno odejść,
zostawiajac daleko osobę kochaną.

Żałosny głos dziadka do dziś w uszach dźwięczy.
Wiele lat upłynęło /wówczas były młode/,
wciąż trudno się pogodzić z tak zadaną raną.

To był najcudowniejszy dziadek, jakiego można sobie wyobrazic, wychował moje dzieci od niemowląt i opiekował się nimi aż do ich wyjazdu zagranicę.

autor

australijka

Dodano: 2011-12-09 18:53:35

Ten wiersz przeczytano 5205 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie