sonet zarysowany

Jeśli kochasz mnie sobą, jeśli ufasz jeszcze
w blaski oczu skromniejszych niż powieki drżenie
nie wódź mnie ciepłem dłoni na ciał pokuszenie,
bo czasem gdy za mało nie potrzeba więcej...

Kiedy listy przysyłasz słowa myślą pieszczę,
wpisuję je w obrazy i w przedsenne śnienie,
a dusza na ramieniu pyta nocy cieniem
czy takiego mnie kochasz? I czy ufasz jeszcze...

Niech porannym uśmiechem zostanie ta miłość,
którą los palcem wpisał w starą antyramę,
choć pęknięte dwa serca słowo zespoliło.

Bez pamiątek przeszłości i jutra na pamięć,
trzeba zatrzymać we śnie to czego nie było
zanim czas dusze zdepcze i karki im złamie.

autor

z nick-ąd

Napisany: 2019-01-25 Dodano: 2019-01-25 15:48:28

Ten wiersz przeczytano 1092 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie