Spójrz...

Czas robi swoje. A ty, człowieku?...Stanisław Jerzy Lec

.
Ludzie mówią: "czas to pieniądz". ja jednak wolę mówić: "czas to miłość"...


Spójrz na te dłonie, jak spracowane,
one od dziecka troski dźwigały,
jakże zaradne, czasem wyśmiane.
W geście podzięki łzy je zmiękczyły.

Spójrz na te oczy, blask już straciły,
przez znojne lata patrzyły w niebo,
szukając szczęścia, duszę pieściły.
Gdy bólu wiele, łez są potrzebą.

Spójrz na te usta, smutne i nieme,
już powiedziały, co miały ci rzec,
dawniej całusów jakże łakome.
Dzisiaj potrafią tajemnic ustrzec.

Spójrz na te włosy, już posiwiały,
wcześniej tak piękne, bujne i lśniące,
od trosk nadmiaru powypadały.
O przemijaniu czasu mówiące.

Spójrz na te twarze, życiem zniszczone,
w walce o jutro, nie było na krem,
mrozem skostniałe, słońcem spalone.
Poranna rosa była im darem.

Spójrz na te nogi, co kroki niosły,
by zrobić, zdążyć i zadowolić,
dzisiaj już tylko bólem obrosły.
Trudno tak postać, człapać pozwolić.

Spójrz na te plecy, krzyż przygarbiły,
ciężarem życia mocno przygniotły,
wcześniej trzymały młodość i siły.
Teraz w zaciszu boleści splotły.

Spójrz tam przed siebie, to ojciec, matka,
czas ich odmienił, zabrał im wszystko,
łez nie żałował, w przyszłości pustka.
Jedno zostawił, wspomnień ognisko.

...i srebro i złoto, posiwiało...popiołem i cieniem i wspomnieniem się stało...

Czas jest bezwzględnym rzeźbiarzem ludzi...Elitis-Odisseas/

autor

Halina53

Napisany: 2016-10-15 Dodano: 2016-10-15 11:03:09

Ten wiersz przeczytano 1428 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie