Spojrzenie chorobą samotności
Spotkałam ich gdzieś na ulicy pięknego dnia. W ich oczach smutek który zarażał jak choroba
ten smutek... w spojrzeniu obcych
co ich trapi gdzie są iskry piękna
zwykłe tęczówki bez obrazów nowych
źrenic nie zachwyca śmieszna scena
jakby cierpieli na daltonizm
z ślepotą powiązany
iskry zadowolenia w cierpieniu,
surrealizm
jaki świat poplątany
dostrzegały te właśnie na pozór
smutne niewinne przepiękne oczy
łaska w innych wyciągała im pazur
to dodawało im raczej rozkoszy
tak piękne błękitne oczka
tak anielskie jak nieba otoczka
wiec skąd ta nienawiść tak brudem
pokryta
czemu w nich dobroć tak głęboko skryta
niby spojrzenie wiele nie znaczy
niby nie zabija tak człowiek to tłumaczy
bo nadal trwa ludzkie chorowanie
... dla tych smutasów
autor
Speranza_mego_czasu
Dodano: 2010-05-07 18:44:27
Ten wiersz przeczytano 679 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
czasem pozory mylą i jest odwrotnie niż myślimy....
... dla tych smutasów - czyli dla mnie
przemawia wiersz
gdy surrealizmu błysk to uduchowione oczy widzące
więcej niż smutek może cierpienie Smutek nieraz
potrzebny bo cieszyć nie może ludzkie nieszczęście i
może kiedyś rozbłysną Wiersz daje obraz ludzi
,przypatruje się światu Czekam na następny ładnie
zabrzmiał Pozdrowienia
Ach gdyby nie te oczy ... :)
No patrzcie patrzcie, kto wreszcie zawitał na beja
znowu :) komentarz dostaniesz na NK i pisz bo wiem że
pisać umiesz. Na blogu w końcu sporo widziałem...