Spokojność z mgły i powietrza

Głęboko upływający czas liści we mnie
przebudzenia po latach by ujrzeć milczenie liści
sen zimny
w oczach odbity bezsilny błysk czasu jesieni Zewnętrzny komunikat
ekran pustki, ekran głęboko upływającego czasu

Ale to przecież bezczas - bezczas liści bezczas ciała wieczność w czasie
obojętność ziarno przemian
Przebudzenie z biegu na ciszę, na obojętność
Z dzieciństwa? - nie - z wieku dojrzałego przebudzenie

W dzieciństwie byłem chyba jak ta cicha gałąź, śniący płat ciała
śniące arterie, gonitwy - późniejsze gonitwy za wiedzą, zaspokojeniem
i fiaskiem - były sztuczne - są sztuczne - A może mówię teraz poprzez
usta pięcioletniego wspomnienia siebie?
Już wtedy były te liście, ta cisza pól, ta obojętność gwiazd

Jestem zegarem, mierzę czas, jestem czasem, jestem
Nie rozumiałem że jestem Teraz rozumiem I głos każe mi nic
Nic nie mam robić w związku z tym
Mam dotknąć trwania Nie czuję nic Nie mam chęci wstać ani nic
Mogę tylko nic robić, ze swego miejsca patrzeć na gałąź za oknem
Spokojną po moich trzydziestych piątych urodzinach
W takie chwile rozmawiałem z tym trzecim
Szkoda że niczego nie chcę z tego poziomu

To coś we mnie jest stałe przez wszystkie dni Coś się nie zmienia
Wciąż odczucie tożsamości, smutna bezsilność, głęboka niemoc
Spokojność z mgły i powietrza, rozproszone skupione na sobie
Podstawa odniesienia się gdy gonitwy dzieci i sztucznych lal
osłabiają się wskutek braku..

autor

Belamonte

Dodano: 2010-02-03 18:54:49

Ten wiersz przeczytano 749 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie