Stary człowiek i może (jeszcze)

Mam już Parkinsona i demencję starczą
Kiepski słuch, ale dobre to, bo gdy na mnie warczą
To nie słyszę wulgaryzmów lecących w moim kierunku
Ze strony tych pielęgniarek pozbawionych szacunku
Mocnych trunków już nie piję, bo serce mi nie pozwala
Troszkę gołych tyłków i kontrolka na czerwono się zapala
Ciśnienie skacze – raz jest niskie, a raz za wysokie
Niestety w moim wieku mam problemy też ze wzrokiem
Rok za rokiem gorzej widzę – takie życie jest staruszka
Lecz jeszcze niejedną dziewczynę zaciągnąłbym do łóżka

Bo stary człowiek i może o każdej porze
O mój Boże do trumny tak szybko się nie położę
Założę na Facebooku konto i w wirtualnym świecie
Dziadka Euzebiusza jak będziecie chcieli znajdziecie

Głowa do góry, choć emerytury tyle co kot napłakał
Ja będę zawsze z radości skakał i bez pieluchy latał
Bo to nie koniec świata być w podeszłym wieku
Brać pełno leków, ale nie można też o drugim człowieku
Zapominać – włosa siwego na głowie ani jednego
Ale ja z tego nie robię tutaj problemu żadnego
Bo każdego dnia budzę się jak nowo narodzony
Ze swoją starością i Parkinsonem na dobre pogodzony
Nie mam żony, mam za to kolegów z domu starców
Dwóch z nich już nie słyszy, a jeden nie ma trzech palców
Takie życie jest staruszka, jeden chrapie, drugi chrząka
Trzeci przez sen ciągle gada, czwarty puszcza głośno bąka
Lecz ja tak już od lat w tych klimatach się poruszam
Nie pamiętam ile – Pozdrowienia od Dziadka Euzebiusza

autor

Dziadek Euzebiusz

Napisany: 2018-07-10 Dodano: 2018-07-10 04:34:22

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie