Stoimy obok siebie jak cienie.
Stoimy obok siebie jak cienie
i znikniemy z pierwszymi promieniami
Słońca
więc chowamy się przed nim w ciemnym
pokoju
drżymy na jego widok w naszych oczach
przesłaniamy twarze zasłoną milczenia
a nasze uśmiechy gasną jak latarnie
powiedz mi dlaczego tak kochamy poranki?
Komentarze (8)
nie wiem ale ja je uwielbiam
Dorka usuń kropkę z tytułu - tam jej nie stawiamy.
Pozdrawiam
powiedz mi dlaczego tak kochamy poranki?- zaciekawiłaś
mnie. Pozdrawiam :)
Życiowy przekaz. Podoba mi się wiersz. Pozdrawiam:)
Dobrze ukazana samotnosc we dwoje..
smutny, życiowy; bardzo mi się podoba* pozdrawiam
Samotność we dwoje coś okropnego życzę zmiany na
lepsze pozdrawiam:))
Smutna rzeczywistość samotności/niby we dwoje/, a
jednak obcy sobie, pod wspólnym dachem. Pozdrawiam