Strach.

Gdy słońce ostatnie tchnienie oddaje
a księżyc niebo bierze w swe władanie

Otwiera oczy on
z jego ust wypływa mrok

Oplata drogi, ścieżki, ulice
przyglądam się biernie i milczę.

Zamienia serca w głaz
władca dusz - strach.

Odbiera mój ostatni krzyk
połyka me myśli jak wody łyk.

Zmusza mnie bym zamknęła oczy.
bym nie wzywała pomocy.

Jak kat surowy, z siekierą w ręce
poddaje mnie niezmiernej męce.

Lecz ja nie będę już jak Hiob.
ktory stanie u niebios wrot.

Nie będę jak Hiob...

autor

Dorka

Napisany: 2006-10-30 Dodano: 2006-10-30 16:27:27

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie