W stronę jutra

Mamo, ja znowu patrzę w lustro twojej jesieni
wybacz, że nieraz płaczę, widząc tak dużo cieni.
Zegar skradł ci południe, tańczył w myślach zuchwale,
gonił leśną polaną, i nie pytał co dalej.

Nikną codziennie słowa dane prosto od serca,
grymas nocy nad ranem rzuca w otchłań z niechcenia.
Frazy z gazet i książek plotą wianek na przyszłość,
sieją trwogę i zamęt, by świat rzucić gdzieś w nicość.

Mamo, ja nie chcę szukać drogi tkanej niechlubnie,
pomóż mi ją odnaleźć , życie jest bardzo krótkie.
Pokaż mi wszystkie ścieżki wryte już w krajobrazy,
naucz mnie szybko kochać, póki świat z nami gwarzy.

Spojrzę tak jak przed laty w zegar serca i duszy,
włożę tam każdy uśmiech z mojej sennej podróży,
będę ptakiem ulotnym, z twarzą tylko dla ludzi
ale naucz mnie kochać, by nie było w nas burzy.
3.03.2011

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2011-03-03 Dodano: 2011-06-16 08:49:29

Ten wiersz przeczytano 908 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie