SYMFONIA CZASU

Człowiek wolno odchodzi
Spłoszone konie w popłochu uciekają
Rozbity karawan,trumna
Snu wiecznego otwarta
Rozpaczliwy gest czarnej dłoni
Stuk laski człowieka zbliża się
Wyciągnięta dłoń nieruchomieje
Słyszę płacz....
Dziecko...
Nie,to my
Straszliwy szum,człowiek stojący obok
Laska i ostatnia symfonia czasu.
Dławiąca cisza kojąca ciemność.
I jeszcze ja,biegnąca po resztkach czasu.

autor

Ellen

Napisany: 2006-04-10 Dodano: 2007-12-05 02:40:37

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie