Szare dni

Żyjemy, lecz tak jakbyśmy nie żyli,
ukradkiem przemykamy przez życia czas,
i nie pamiętamy, że inni tu byli,
i pewnie nikt nie zapamięta nas.

Jak szare cienie w ciemnej uliczce,
czekamy na jasny losu uśmiech.
Chcemy dojść do celu prosto po nitce,
żadnego wysiłku wszędzie tylko pośpiech.

I zamiast spojrzeć w górę ku obłokom,
chowamy się w za dużym płaszczu.
Z głową spuszczona, samotnością głęboką
mijamy się cicho, bez słowa wśród deszczu.

I krople jak łzy spływają po twarzy,
tak szare i smutne, i nazbyt zwyczajne,
bo tutaj chyba nikt już nie marzy,
dla wszystkich ważne to co realne.

A z okien widać trupio-blade lica
idące osobno, z oczami sztywnymi.
Tak jakby pusta była ta ulica.
Jakbyśmy byli tutaj jedynymi.

I nie wie człowiek z kim żyje za ścianą,
i nie ma wśród nas żadnej życzliwości.
Jak mary idziemy przez los ścieżką daną,
nie mysląc, że źle jest nam w samotności.

autor

IzabellaJuliaWeihner

Napisany: 2010-03-05 Dodano: 2010-03-14 20:06:28

Ten wiersz przeczytano 851 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie