sześć kolców

Trzymam w głowie
nieurodzony kwiat
Wytargałam go wczoraj
z połamanego nagrobka

Podlewam go deszczem ze swego dzieciństwa
który sam boi sie spływać na Twój pomnik

Gdy płatki rozkwitną
w mych oczach tysiącem odblasków
Ty zbierzesz swoje części i przyjdziesz po niego

Zostawisz mi sześć kolców
Które przykłują mnie do gnijącej trumny
Gdzie będę drapać wieko
aż nasz kwiat spali swe płatki
a kolce roztopią gorące deski..

Blady płomień świecy Mojego życia powoli umiera Niczym ogień wśród deszczu.

autor

Zaklęta

Dodano: 2006-06-29 14:54:26

Ten wiersz przeczytano 764 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie