W szponach świata

Andrzejowi...

Świat cię wciąga
i mami
swym zwodniczym urokiem.
Tyle zabaw,
swawoli,
tyle kobiet - pięknych, powabnych...
Szybkie samochody,
firmowe ubrania...
Tyle rzeczy chciałbyś mieć,
musisz mieć!
W tej gorączce,
ogarnięty miłosnym świata uściskiem,
zapominasz
o Bogu,
o bliskich...
Idziesz, nie!
biegniesz!
w jasność ciemności
i już jesteś daleko,
nie słyszysz,
choć wołam za tobą.
Mój głos już do ciebie nie dochodzi.
I choć rozpaczliwie krzyczę,
to na nic to się zdaje.
Odchodzisz,
jak nie zechcesz
to nie wrócisz wcale.
Teraz już tylko
nadzieja mi pozostała
i modlitwa,
że się opamiętasz.
Będę czekała.

autor

agapio

Napisany: 1999-11-11 Dodano: 2006-09-19 08:08:15

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie