Sztorm

Wiatr się wzmaga, rwie fale, nie wiesz, gdzie granica
Jest wody i powietrza. Nad tobą u góry
Po zbrązowiałym niebie pędzą czarne chmury.
Noc rozświetla raz księżyc, a raz błyskawica.

Pędzi fala na statek, jakby kamienica.
Wszystko zmywa z pokładu. Głośno klaszczą sznury
Teraz zbędne. Zupełnie. Bo ładunek, który
Przed godziną trzymały zmiotła nawałnica.

Statek leci pod niebo, to znów w przepaść spada,
Lecz sternik jest spokojny. Przy swym kole stoi,
Choć na falach tańcuje nereid gromada.

Każde fal uderzenie pewnym ruchem swoim
Kontruje. I w wiatr krzyczy: Złowrogi Neptunie,
Chcesz mnie zabrać i statek? Zrób to, jeśli umiesz!

autor

jastrz

Napisany: 2020-11-05 Dodano: 2020-11-06 00:48:15

Ten wiersz przeczytano 1383 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Sonet Klimat Dramatyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie