Teatr prowincjonalny

Na prowincji był teatr, a jakże, prowincjonalny,
kilka okien, atelier, tajemniczy strych,
grali w nim aktorzy, czasem może i banalni,
ale każdy z nich kochał go z całych sił.

Podczas weekendu publika, zgadliście, prowincjonalna,
przychodziła na spotkania z samym Szekspirem,
zostawały w szatni szale, futra i palta,
niezłe perfumy pachniały na milę.

Bywał felczer z małżonką, fotograf i jego kochanka,
pan rzeźnik z trzecią już żoną,
chłopak z dziewczyną wypatrzoną na tańcach,
recenzent, którego nie zauważono.

Grano „ Kordiana”, trafiły się „ Dziady”,
„ Co to będzie?” – powtarzano w gorączce,
jeszcze Durrenmatt, „ Wizyta starszej pani”,
na Godota czekano – bezowocnie.

Teatr! The globe, wnętrze świata,
na scenie – człowiek,
kurtyna, oklaski, dysputy do rana,
zupełnie jak w Krakowie.

Teatru już nie ma, gmach poszedł pod młotek,
rozjechała się trupa po świecie,
rozmieniła się sztuka jak banknot na drobne,
duch teatru straszy pod wieczór.

Czasem wśród europejskich stolic,
gdzie wabią reklamy, złoto błyszczy,
przypomina się teatr jak życie głęboki,
dopada tęsknota za zapachem prowincji.

autor

slawerock

Napisany: 2015-01-30 Dodano: 2015-01-30 13:47:15

Ten wiersz przeczytano 1053 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie