Tęsknota w ramionach wiosny

Zaczynał topnieć śnieg, z niewielkiej rzeczki tworzyły się srebrzyste strumienie płynąc wartko wzdłuż rowu. Pojawiły się seledynowe zalążki tulipanów, zielone pączki na gałęziach drzew.
Zakwitały forsycje, jaskrawożółte narcyzy.

Przyroda z dnia na dzień przypominała, że
zmieniła się pora roku i stalowoszara zima
ustępuje jasnej słonecznej wiośnie.
Drzewa zaczęły odżywać na dobre, modrzewia
pokryły się zielenią, buki wypuściły delikatne przezroczyste listki.

Wszystko kąpało się w promieniach słońca.
Krokusy drżały żółtymi wąsikami, mlecze,
od których aż się roiło w trawie wdzięcznie
patrzyły w górę. Skowronki i zięby wyśpiewały w górze niebiańskie pieśni i radosne trele świętując nadejście wiosny. Wiatr wędrując upajał się słodką wonią kwiatów.

W stawie słychać kumkanie żab, na łące
pojawiły się długonogie bociany dumne ze
swego powrotu w ojczyste strony.
Wiosna…wiosna...wiosna…

Z jej ust wyrwał się szept z westchnieniem
zmieszany. Zaś walczyła z tęsknotą, która
niespodziewanie zakradła się do jej serca.
A w umyśle obrazy tamtej wiosny były tak
wyraziste, jakby od lat czekały w jej głowie, by objawić się przy pierwszej sprzyjającej okazji.

Zamknęła oczy opierając się fali smutku
wzbierającej w jej sercu. Poczuła się tak
roztrzęsiona, że musiała wesprzeć się o brzeg krzesła wraz z tęsknotą ubraną w jego słowa.
Ich namiętność miała w sobie urok, bo
zawładnęła wszystkimi zmysłami i pozwalała
zapomnieć o rzeczywistości.

Był młody ciałem i sercem, mógł mieć każdą
dziewczynę, bo umiał oczarować, a wybrał ją
dojrzałą kobietę. Mówił jej, że młode są jak
kozy płoche i nie rozumieją życia w przeciwieństwie do niej. Jego pożądanie dla niej było, niczym woda dla spragnionego. Oszalała z miłości, bo po raz pierwszy w życiu czuła się naprawdę kochana i rozumiana.

Dużo ze sobą rozmawiali, pytał, zastanawiał się, co myśli, co czuje, czego pragnie i co może ją uszczęśliwić. Był złakniony jej ciała, wnętrza, myśli, uczucia i nie miał znaczenia dla niego jej wiek.
Rozpływała się w środku, gdy klękał przed nią, a jego bursztynowe oczy lśniły tajemniczo. Przypadali do siebie niecierpliwie, szaleńczo.

Wcześniejsza łagodność została już tylko
wspomnieniem, tak dobrze się znali.
Ich ciała tak doskonale się ze sobą zgrały,
tak samo jak i ich serca, by po wszystkim
wtuleni w siebie zapaść w kojący sen,
przenoszący ich jakby w tropikalną wyspę,
wyspę ich szczęścia…

Tessa50

Namiętność nie zna czasu przyszłego…
Julie De Lespinasse

https://www.youtube.com/watch?v=hmsHSzkOF2A

autor

Tessa50

Napisany: 2024-03-27 Dodano: 2024-04-27 16:08:05

Ten wiersz przeczytano 321 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie