...to nadzieja...

ma obszerny horyzont
w Wierze przyjazny
dający Miłość na szczęście

jedynie przy nadziei
człowiek ma horyzont mały
i wciąż powraca w poświadczeniu
swojej nieudolności

niczym Gaja matką jest natury
lecz taka mistyfikacja jej nie przystoi
nie tylko w słowie lecz i pisowni
też nie każdy od brzegu dalej płynie

zwłaszcza kiedy nadzieja nadziei nie przystoi
tak miłość nie zawsze daje promyk słońca
czy co drugi dzień z burzą deszcze
gdzie łzy wylewa się żal jak ból i wstyd
za porodzenie chwastów i potworów życia

kiedy Nadzieja jest Wiarą głęboką
jak Miłość serca i duszy
też w życiu bardziej 'j'się liczy
niż zmiękczenie co się wie
iż 'i' płytkie jest
i na brzegu nadziei nie jedni się topią

tak z małej Wiary
nie ma się nic
choć się Miłość posiada
też dobrze iż moja Nadzieja
i ja przy Nadzieji
mam Miłośc w Wierze
by przepłynąć pięcio kilometrowe Jezioro
jak ciebie człowieku od nadzei...

autor

nea

Napisany: 2016-07-25 Dodano: 2016-07-25 06:56:18

Ten wiersz przeczytano 849 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Toniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie