Toasty

że warto było siadać i pisać
pić...palić...głupieć...
szukająć życia...
próbuję smutkiem ciężkim spojrzeniem
szczęśliwych ludzi przekonać dzisiaj

streszczam się przecież
w kilku wersetach
zbyt często o tym co poszło "nie tak"
i duma nawet pije z nostalgią
toasty płytkie...
...taki poeta


później się kryję w górskich ostępach
gdzie śnieg zbyt ciężki by nie pamiętać
życie na krótko staje się znośne
taki substytut...Twojego piękna

nie mam już czasu na bycie głupim gdy raz Cię złapię...zatrzymam w rękach... świata zabraknie naszym wędrówkom i będą śpiewać o tym w piosenkach :-)

autor

benio

Dodano: 2008-04-15 09:23:45

Ten wiersz przeczytano 912 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie