Tragedia na Giewoncie

Straszna tragedia , przeżyłem chwile grozy bo syn z żoną i wnuczką byli w Zakopanym . Nie mogłem się do nich dodzwonić do 17.

Trudno stąpać po kamieniach, kiedy stopy ujeżdżają,
jak kierunek zejścia zmieniać, ręce ledwie co trzymają,
na Giewoncie to nieszczęście, tyle ludzi napotkało,
kiedy piorun w krzyż uderzył, do przepaści poleciało.

szli szczęśliwi rozbawieni, niebo czyste słonko świeci,
chcieli znaleźć się na szczycie, i zabrali z sobą dzieci,
kiedy nagle się zjawiła, czarna chmura krzyż okryła,
tak po prostu nie wierzyli, a już wkoło burza była.

tyle rannych poparzonych, połamane kości miało,
o ratunek ten od razu, rozpaczliwie zawołało,
piorun zabrał cztery życia, 150 rannych było,
że uwierzyć wprost nie można, że się to coś wydarzyło,

ratownicy pomoc nieśli, groza wkoło się czaiła,
ryzykując że też zginą, straszna jest tej burzy siła,
kto mógł ruszył by ratować, słyszał lament rozpacz jęki,
lecz kto mógł to nie żałował, podać tej zbawiennej ręki,

i powietrzem i na nogach, pomoc zewsząd nadciągała,
by ukoić ludzi w bólu, tym co mogła wspomagała,
bo przyroda czasem krzywdzi, robi ludziom w sercu rany,
o litości nie słyszała, gdy cię dorwie toś skazany.

autor

kuba-winetu

Napisany: 2019-08-23 Dodano: 2019-08-23 22:29:11

Ten wiersz przeczytano 1631 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie